دانلود فیلم دان جان ۲۰۱۳ با زیرنویس چسبیده

وقتی با مردم ملاقات می کنم، یکی از اولین چیزهایی که به من می گویند این است که “تو اهل نیوجرسی هستی؟ لهجه نداری!” این نادرست است؛ من یک لهجه جرسی دارم که بسیار به آن افتخار می کنم. چیزی که من ندارم نسخه فیلم است که لهجه ovah da top Bwooklyn با لهجه یکنواخت moah ovah da top Staten Eylen است. مسلماً، لهجه جرسی شماره استاندارد شما چیزی شبیه به آن ترکیبی به نظر می‌رسد، اما نه در حد افراطی که فیلم‌ها و تلویزیون آن را قبول دارند. خارج از لهجه بوستون، هیچ لهجه دیگری به اندازه لهجه نیوجرسی بیش از حد مورد توجه قرار نمی گیرد. برای گریه کردن بروس اسپرینگستین کافی است.

برای دانلود فیلم با زیرنویس چسبیده اینجا کلیک کنید

تقریباً همه در «دون جون» طوری رفتار می کنند که انگار او را در وسط پل ورازانو توسط استندآپ کمدین های آماتور بزرگ کرده اند. لهجه جوزی، جوزف گوردون-لویت، اهل لس آنجلس که معمولا با استعداد است، اغراق وحشتناکی است. او صداهای منطقه‌ای را می‌نوازد و آهنگ‌ها را تا حد افراطی باورشکن می‌خواند. اسکارلت جوهانسون، بومی نیویورک، که باید بتو را بشناسد، و گلن هدلی، که باید برای بازی در بزرگترین کلیشه مادر ایتالیایی در تاریخ سینما، نامزدی رازی را دریافت کند، در برزخ لهجه بیش از حد به او ملحق می شود. حداقل تونی دانزای خود بروکلین لهجه درستی دارد، هر چند به هر حال او را می بخشیدم. شنیدن ستاره “رئیس کیست؟” انداختن حدود ۵۰۰ بمب افکن یکی از معدود لذت های فیلم است.

در زمان ساندنس، زمانی که «دون جون» عنوان طولانی‌تری («اعتیاد دان جان») و امتیاز NC-17 داشت، اتفاق نظر بر این بود که اولین کارگردانی گوردون-لویت نسخه سرگرم‌کننده‌تری از «شرم» بود. آن فیلم در مورد اعتیاد بود، اما «دون جون» با مسیر خود را به سوی جهنم هموار می کند. «دون جون» که اکنون از یک سوم عنوان اصلی خود و هر طعمی که آن را از لبه NC-17 عبور داده است، کوتاهی کرده است، یک هفته پس از فیلم دیگری درباره معتادان ، «متشکرم برای اشتراک‌گذاری» به سینماها می‌رود. “شرم” با امتناع از اجازه دادن به ما برای درگیر شدن با قهرمان داستان، او را در فاصله ای خشمگین نگه داشت. «دون جون» از شما می خواهد که قهرمان چسبناک و شوونیست خود را در آغوش بگیرید و حاضر است از تک تک کلیشه های ماچوی کتاب برای اطمینان از آن استفاده کند.

گوردون-لویت نقش The Situation را بازی می کند، منظورم جان، یک مرد وزنه بردار است که تکنیک او آنقدر خوب است که دوستانش او را The Don صدا می کنند. جون در کنار دو دوست خود، که مانند توله سگ های گرسنه در حال پریدن دور کیسه بزرگ Purina Dog Chow هستند، هر هفته کلوپ شبانه را می چرخاند. جون و خدمه‌اش با گفت‌وگوهایی که نه هوشمندانه و نه جالب هستند، زنان متعددی را که نگاه می‌کنند توصیف و رتبه‌بندی می‌کنند. از زمانی که او فیلم را کارگردانی کرد، جون با گروهی از بچه ها به خانه می رود، در حالی که دوستانش با چشمان شیشه ای به دوردست ها خیره می شوند. آنها بعداً از او به‌عنوان نسخه‌ای در اندازه انسان از مجله پنت‌هاوس فروم استفاده کردند، و به جای اینکه سعی کنند خودشان را آرام کنند، سر داستان‌های او سرازیر می‌شوند.